دکتر بابک محمودیان متخصص طب فیزیکی و توانبخشی

دکتر بابک محمودیان مقالات پزشکی فیزیوتراپی برای تعویض کامل مفصل زانو

فیزیوتراپی برای تعویض کامل مفصل زانو

تعویض کامل مفصل زانو یا آرتروپلاستی، شامل جایگزینی قسمت‌های آسیب دیده از استخوان‌های مفصل زانو است. زانوی انسان شایعترین مفصل بدن است که تحت تعویض قرار می گیرد. برای تصمیم‌گیری در مورد تعویض کامل مفصل زانو، بهتر است با پزشک جراح و فیزیوتراپیست خود مشورت کنید. تصمیم شما باید بر این اساس باشد که درد یا از دست دادن عملکرد چقدر زندگی شما را تحت تأثیر قرار می‌دهد. به طور معمول، مردم بعد از امتحان گزینه‌های درمانی محافظه‌کارانه، جراحی تعویض کامل زانو را به علت زوال مفصل در اثر آرتروز، التهابهای مفصلی دیگر، بیماری استخوان و یا شکستگی انجام می‌دهند. تعویض کامل زانو ،آرتروز را از بین می‌برد و آرتروز در مفصل جایگزین بازنمی‌گردد. همچنین، تعویض کامل زانو می‌تواند برای درد یا مشکلات انحنای غیر طبیعی در زانو که با کارهای روزانه مانند راهرفتن تداخل می کنند، انجام شود.

فیزیوتراپیست‌ها به افراد کمک می‌کنند تا برای جراحی تعویض کامل زانو آماده شوند و پس از جراحی جهت بازگرداندن عملکرد زانو به حالت اولیه به آن‌ها کمک می‌کنند. فیزیوتراپیست‌ها به عنوان کارشناسان حرکت، با ارائه مراقبت‌های دستی، آموزش به بیمار و تجویز حرکات، کیفیت زندگی را ارتقا می‌دهند.

تعویض کاملزانو چیست؟
تعویض کامل زانو شامل برداشتن و جایگزینی قسمت‌های آسیب دیده از استخوان‌های مفصل زانو است. این استخوان‌ها شامل:
تیبیا که گاهی به عنوان استخوان ساق پا نامیده می‌شود.
فمور یا استخوان ران.
پاتلا یا کشکک.

قطعات جایگزین شامل:
یک کاپ فلزی در انتهای فمور.
یک سینی و ساقه فلزی که در تیبیا قرار می‌گیرد و با یک لاینر پلاستیکی تکمیل می‌شود. این اجازه می‌دهد که سطوح به خوبی حرکت کنند.
یک سطح پلاستیکی صاف برای پوشش پشت کشکک.

تعویض ناکامل زانو ، جراحی برای رفع آرتروز در یک طرف یا یک ناحیه از مفصل زانو است. وقتی آرتروز فقط در پشت کشکک وجود دارد، آن را جایگزینی “پاتلوفمورال” می‌نامند.

فیزیوتراپیست چگونه می‌تواند کمک کند؟
اگر شما جراحی تعویض کامل زانو داشته باشید، فیزیوتراپیست شما بخش حیاتی از تیم مراقبت‌های بهداشتی شما خواهد بود. فیزیوتراپیست‌ها می‌توانند به شما در آماده شدن قبل از جراحی کمک کنند و در فرآیند بهبودی پس از آن به شما کمک کنند. آن‌ها با شما همکاری می‌کنند تا به شما در بازگرداندن حرکت و عملکرد کمک کنند تا بتوانید به فعالیت‌های روزانه خود بازگردید. فیزیوتراپیست شما یک برنامه درمانی شخصی‌سازی شده را تدوین می‌کند. آن‌ها با شما همراهی می‌کنند تا به شما بهترین روش برای بازگشت به حرکت امن را آموزش دهند.

قبل از جراحی

مطالعات نشان داده است که انجام برنامه ورزشی ششهفته‌ای قبل از جایگزینی زانو، منجر به بهبود بسیار بهترنمرات درد و عملکرد (بلافاصله و شش ماه پس ازجراحی) نسبت به عدم انجام آن می‌شود.

توانبخشی اولیهآمادگی فیزیکی و آموزش ساختاریقبل از جراحی است که برای کاهش تحلیل عضلانی از این روش استفاده می‌شود. به عنوان کارشناسان حرکت،فیزیوتراپیست‌ها کمک می کنند تا:

نقاط ضعف فیزیکی قبل از جراحی را ارزیابی کنند.

اثرات فیزیکی مرتبط با جراحی را شناسایی کنند.

راهکارهای پیشگیری را ارائه دهند.

قبل از جراحی، فیزیوتراپیست شما ممکن است:

تمریناتی را به شما آموزش دهد تا قدرت و انعطافزانو، بالاتنه و عضلات اطراف را بهبود بخشید.

شما را برای استفاده از تجهیزات کمکی مانند واکرآماده کند.

تغییراتی را که باید قبل از جراحی در خانه ایجاد کنیدرا توصیه کند. این ممکن است شامل:

. اطمینان از اینکه فضاهای اطراف خانه شما بدون خطربرای آسیب دیدن و سقوط است.

. قرار دادن صندلی برای اینکه بتوانید برای دریافت چیزیاز کابینت پایین، ننشینید و خم نشوید.

سلامتی فیزیکی قبل از جراحی، احتمال بهترین نتایج را(به ویژه در مدت کوتاه) افزایش می‌دهد. همچنین، خطرمشکلات پس از جراحی را کاهش می‌دهد. قبل ازجراحی، مفید است که:

وزن اضافی خود را کاهش دهید. این می‌تواند به شماکمک کند تا سریع‌تر بهبود یابید و بهبود عملکرد و نتایجکلی پس از جراحی را کمک می کند.

مصرف دخانیات را متوقف کنید. عدم مصرف تنباکو،فرایند بهبودی پس از جراحی را بهبود می بخشد. در موردترک سیگار، به پزشک خود مراجعه کنید و در زمانبرنامه‌ریزی برای جراحی خود، مشورت کنید.

پس از جراحی

بسیاری از افراد بعد از جراحی تعویض کامل زانو، درروز جراحی به خانه باز می‌گردند، بسته به شرایط و عواملدیگر. افرادی با بیماری های مزمن یا ناتوانی هایفیزیکی ممکن است پس از جراحی چند روزی دربیمارستان بمانند یا قبل از بازگشت به خانه، در یک مرکزتوانبخشی بستری شوند.

به زودی پس از جراحی، فیزیوتراپیست ممکن است:

با شما همکاری کند تا به شما نشان دهد چگونه به طورایمن حرکت کنید تا در خانه توانایی کار کردن داشتهباشید.

نشان دهد که چگونه به طور ایمن وارد و خارج تخت وصندلی شوید.

نشان دهد که چگونه از واکر یا‌ عصا استفاده کنید و بهطور ایمن از ماشین وارد و خارج شوید.

به شما آموزش دهد که چگونه از کیسه یخ استفاده کنید،پاهای خود را بالا ببرید و از باند فشاری یا جوراباستفاده کنید. این فعالیت ها التهاب و تورم در منطقه زانورا کنترل می کنند و به شما کمک می کنند که زخم جراحیبهبود پیدا کند.

به شما تمرینات تنفسی را آموزش دهد تا به شما کمککند آرامش بیشتری داشته باشید.

به شما کمک کند تا تمریناتی که ممکن است قبل ازجراحی یاد گرفته باشید را ادامه دهید.

با شروع به بهبودی

در دو هفته اول بهبودی، اغلب تمرکز خود را بر روی مواردزیر می‌گذارید:

خم کردن زانوی خود.

بالا بردن زانوی خود به صورت راست.

مدیریت درد و کاهش درد در طی بهبودی خود.

کاهش التهاب.

بازگرداندن مسیر راه رفتن طبیعی.

انجام تمرینات برای کمک به شما در حرکت درمراحل مختلف بهبودی.

پس از دو هفته، فیزیوتراپیست شما برنامه تمرینی خود رابرای رفع نیازهای خاص شما تنظیم می‌کند. برنامه شماممکن است شامل موارد زیر باشد:

تمرینات دامنه حرکت با شدت بالاتر.

تمرینات تقویت عضلات پیشرفته.

آموزش آگاهی از بدن و تعادل.

آموزش تمرینات کاربردی.

آموزش تمرینات مرتبط با فعالیت. این آموزش برروی هدف خاص شما تمرکز دارد.

طرح درمان خاص شما ممکن است شامل مواردزیر باشد:

تمرینات دامنه حرکت. خم شدن و راست کردن زانویفعال به بهبود درد و التهاب کمک می‌کند. فیزیوتراپیستشما به شما تمریناتی را به صورت ایمن آموزش می‌دهدکه به بازگرداندن دامنه حرکت زانوی شما کمک می‌کند. انعطاف پذیری حرکتی، کلید شروع برنامه تقویتی است.

تمرینات تقویتی. فیزیوتراپیست شما به شما تمریناتمناسب را به روش صحیح آموزش می‌دهد تا به شما کمککند تا قدرت عضلات لازم برای راه رفتن و استفاده ازپله‌ها را بدست آورید. اگر عضلات ران و ساق پای شما بهاندازه کافی قوی نباشد، ممکن است در ابتدا نیاز به یکواکر داشته باشید و سپس به استفاده از یک عصایکمکی، تا زمانی که به اندازه کافی قوی شوید و بتوانید بهتنهایی راه رفتن و استفاده از پله‌ها را انجام دهید.

آموزش تعادل. تمرینات آموزشی ویژه تعادل به عضلاتشما کمک می‌کنند تا به تغییرات اطراف خود، مانندپیاده‌روی در زمین ناهموار یا حفظ تعادل خود در زمینسنگلاخی، پاسخ مناسب بدهند. کار برای حمایت از وزنکامل بدن روی پا، تعادل شما را بهبود می‌بخشد و احتمالسقوط را کاهش می‌دهد. آموزش تعادل شما را برایمواجهه با وضعیت‌های واقعی آماده می‌کند. فیزیوتراپیستشما ممکن است شما را در فعالیت‌هایی که تعادل و کنترلزانوی شما را بهبود می‌بخشد، آموزش دهد. برنامه شمابر اساس نیازها، اهداف، سطح فعالیت و سلامتی عمومیشما طراحی می‌شود.

آموزش تمرینات کاربردی. وقتی بدون درد می‌توانیدراه بروید، فیزیوتراپیست شما فعالیت‌های دیگری را بهبرنامه شما اضافه می‌کند. او به شما کمک خواهد کرد تابه کارهایی که بدلیل درد زانو ، قادر به انجام آنها نبودید،بازگردید. آموزش شما ممکن است شامل عبور از یکخیابان پرتردد یا ورود و خروج از یک پل‌برقی باشد. فعالیت‌های خاص شما بر اساس نیازها و اهداف شماتعیین می‌شود.

آموزش تمرینات مرتبط با فعالیت. زمان بازگشت بهکار، فعالیت‌های روزانه، تفریحی و ورزشی برای هر فردمتفاوت است. فیزیوتراپیست شما می‌تواند زمانبندیمنحصر به فرد شما را بر اساس وضعیت خاص شماتخمین بزند. بسته به شغل یا ورزش شما، ممکن است نیازبه ویزیت‌های اضافی با توجه به فعالیت‌های خاص شما(مانند صعود از پله یا فعالیتهای تفریحی ) داشته باشید. فیزیوتراپیست شما می‌تواند یک برنامه تمرینی شخصی راطراحی کند که تمام این نیازها را در نظر می‌گیرد.

آیا از این آسیب می‌توان جلوگیری کرد؟

اگر درد زانو دارید، با همکاری با فیزیوتراپیست ممکناست بتوانید نیاز به جراحی را به تعویق بیندازید. آن‌هامی‌توانند به شما کمک کنند تا انعطاف پذیری و قدرتعضلاتی که زانوی شما را حمایت و حرکت می‌دهند رابهبود بخشید. در برخی موارد، این نوع تمرینات می‌تواندبه شما کمک کند تا به طور کلی از جراحی زانو خود دوریکنید.

طراحی یک برنامه تمرینی توسط فیزیوتراپیست می‌توانددر برابر آسیب زانویی محافظت کند. انجام فعالیت‌هایفیزیکی با شدت متوسط و کنترل وزن از طریق رژیمغذایی ممکن است خطر بدتر شدن آرتروز زانو را کاهشدهد.

Leave a Reply

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

Related Post

بهترین درمان ها برای سندرم پای بیقرار( RLS )بهترین درمان ها برای سندرم پای بیقرار( RLS )

سندرم پای بیقرار( RLS) چیست؟
سندرم پای بیقرار وضعیتی است که باعث ایجاداحساسات ناراحت کننده، اغلب در پاها می شود. ایناحساسات به عنوان سوزن سوزن شدن یا احساس خزش در پاها توصیف شده است و باعث میل شدید به حرکتاندام آسیب دیده می شود.
معمولاً در هنگام نشستن، استراحت یا خواب رخ می دهدو اغلب درشب اتفاق می افتد و موجب اختلال در خواب می شود.
برخی از افراد مبتلا به RLS اولیه هستند که هیچ علتشناخته شده ای ندارد. برخی دیگر دارای RLS ثانویههستند که معمولاً با مشکلات عصبی، بارداری، کمبود آهنیا نارسایی مزمن کلیه همراه است.
برای اکثر افراد مبتلا به RLS، علائم خفیف هستند. امااگر علائم شما متوسط ​​تا شدید باشد، RLS می تواندتاثیر زیادی بر زندگی شما داشته باشد. می تواند مانع ازخواب کافی شما شود و در نتیجه باعث ایجاد مشکلاتیدر تمرکز و تفکر در طول روز، شغل و فعالیت هایاجتماعی شما شود.
در نتیجه این مشکلات، RLS می تواند منجر به اضطرابو افسردگی شود. و هر چه مدت طولانی تری این شرایط راداشته باشید، بدتر می شود. حتی می تواند به سایرقسمت های بدن شما مانند بازوها گسترش یابد.
به دلیل اثراتی که RLS می تواند بر زندگی شما داشتهباشد، درمان مهم است. روش‌های درمان متنوع هستند،زیرا علت اصلی RLS واقعاً شناخته شده نیست. به عنوانمثال، برخی از محققان پیشنهاد می کنند که RLS ناشیاز مشکلات مربوط به ماده شیمیایی مغز دوپامین است،در حالی که برخی دیگر معتقدند که به گردش خون ضعیفمربوط می شود.
.
رد علل احتمالی
اولین قدم شما در پرداختن به RLS باید این باشد کهبفهمید آیا چیزی باعث آن شده است یا خیر. در حالی کهRLS می تواند به چیزهایی مرتبط باشد که تا حد زیادیخارج از کنترل شما هستند، مانند ژنتیک یا بارداری،سایر عوامل احتمالی را می توان بررسی کرد.
این عوامل می تواند عادات روزانه، داروهایی که مصرفمی کنید، شرایط سلامتی که دارید یا سایر محرک هاباشد.
عادات
استفاده از کافئین، الکل و تنباکو می تواند علائم RLS راتشدید کند. محدود کردن این مواد می تواند به کاهشعلائم RLS شما کمک کند.
داروها
برخی از داروها می توانند علائم RLS را ایجاد یا بدترکنند. مثالها عبارتند از:
آنتی هیستامین های قدیمی مانند دیفن هیدرامین
داروهای ضد تهوع مانند متوکلوپرامید
داروهای ضد روان پریشی مانند هالوپریدول یااولانزاپین
لیتیوم
مهارکننده های انتخابی بازجذب سروتونین (SSRIs) مانند فلوکستین ،سرترالین یا سیتالوپرام
داروهای ضد افسردگی سه حلقه ای مانند آمیتریپتیلین یا آموکساپین
ترامادول
لووتیروکسین
مطمئن شوید که پزشک شما در مورد تمام داروهایی کهمصرف می کنید، چه با نسخه و چه بدون نسخه، میداند. با پزشک خود در مورد اینکه آیا ممکن است RLS شما را بدتر کنند، صحبت کنید، به خصوص اگر هر یکاز داروهای ذکر شده در بالا را مصرف می کنید.
شرایط سلامتی
مشخص شده است که برخی از شرایط سلامتی مرتبط باRLS هستند. مرحله نهایی بیماری کلیوی و آسیب عصبیناشی از دیابت با RLS مرتبط است. کم خونی فقر آهننیز ارتباط قوی با RLS دارد.
سایر محرک ها
برخی افراد ادعا می کنند که خوردن مقدار زیادی شکر یاپوشیدن لباس های تنگ علائم RLS را تشدید می کند.
اولین قدم در درمان RLS باید این باشد که بفهمیم آیاچیزی باعث آن شده است یا خیر. شما باید عاداتی مانندنوشیدن الکل یا سیگار کشیدن، برخی داروها یا شرایطسلامتی و تاثیر آنها بر علائم RLS را در نظر بگیرید.
عادات خواب سالم
داشتن عادات خواب خوب برای همه توصیه می شود، بهویژه برای افرادی که مشکل خواب دارند، مانند کسانی کهRLS دارند.
در حالی که خواب بهتر ممکن است علائم RLS شما رابرطرف نکند، می تواند به شما کمک کند تا از دست دادنخوابی که از وضعیت خود رنج می برید را جبران کنید. نکات زیر را امتحان کنید تا خوابتان تا حد امکان آرام وترمیم کننده باشد.
هر روز در ساعت معینی بخوابید و بیدار شوید.
محل خواب خود را خنک، ساکت و تاریک نگه دارید.
عوامل حواس پرتی مانند تلویزیون و تلفن را در اتاقخواب خود به حداقل برسانید.
دو تا سه ساعت قبل از خواب از نمایشگرهایالکترونیکی خودداری کنید. نور آبی این صفحه‌ها می‌تواندریتم شبانه‌روزی شما را از بین ببرد، که به شما کمکمی‌کند چرخه طبیعی خواب را حفظ کنید.
اگرچه ممکن است علائم RLS شما را برطرف نکنند،عادات خواب سالم می توانند خواب شما را بهبود بخشندو ممکن است به جبران برخی از اثرات RLS کمک کنند.
مکمل های آهن و ویتامین
کمبود آهن یکی از دلایل اصلی RLS است. چندینمطالعه نشان داده اند که مکمل های آهن می توانند بهکاهش علائم RLS کمک کنند
یک آزمایش خون ساده می تواند کمبود آهن را بررسیکند، بنابراین اگر فکر می کنید این می تواند برای شمامشکل ساز باشد، با پزشک خود صحبت کنید.
.
علاوه بر این، کمبود ویتامین D می تواند با RLS مرتبطباشد. یک مطالعه نشان داد که مکمل های ویتامین D علائم RLS را در افراد مبتلا به کمبود ویتامین D کاهشمی دهد.
و برای افرادی که تحت همودیالیز هستند، مکمل هایویتامین C و E ممکن است به تسکین علائم RLS کمککنند.
مکمل آهن یا ویتامین های D، C یا E می تواند به برخیاز افراد مبتلا به RLS کمک کند. پ
ورزش کنید
اگر RLS دارید، ورزش می تواند به شما کمک کنداحساس بهتری داشته باشید.
یک توصیه از پزشکان ورزش در حد اعتدال است. تا حددرد ورزش نکنید، زیرا این می تواند علائم RLS شما رابدتر کند.
با توجه به مزایای آن برای کاهش علائم RLS و بهبودخواب، ورزش منظم عادت خوبی برای افراد مبتلا به RLS است.
یوگا و حرکات کششی
مانند سایر انواع ورزش، نشان داده شده است که یوگا وتمرینات کششی برای افراد مبتلا به RLS فواید دارند.
ماساژ
ماساژ دادن عضلات پا می تواند به کاهش علائم RLS شما کمک کند. بسیاری از سازمان های بهداشتی آن رابه عنوان یک درمان خانگی پیشنهاد می کنند.
. به عنوان یک امتیاز اضافی، ماساژ می تواند به آرامشکمک کند، که می تواند به بهبود خواب شما کمک کند.
داروهای تجویزی
دارو درمانی نقش اساسی برای درمان RLS متوسط ​​تاشدید دارد. داروهای دوپامینرژیک معمولاً اولین داروهاییهستند که تجویز می شوند. آنها در تسکین علائم RLS موثر هستند، اما می توانند عوارض جانبی و مشکلاتدیگری ایجاد کنند.
انواع دیگر داروها نیز می توانند به تسکین علائم RLS بدون ایجاد همین نوع مشکلات کمک کنند.
داروهای دوپامینرژیک
داروهای دوپامینرژیک باعث افزایش ترشح دوپامین درمغز شما می شود. دوپامین یک ماده شیمیایی است که بهفعال کردن حرکات طبیعی بدن کمک می کند.
داروهای دوپامینرژیک احتمالاً به تسکین علائم RLS کمکمی کنند زیرا این بیماری با مشکلاتی در تولید دوپامین دربدن همراه است.
سه داروی دوپامینرژیک توسط سازمان غذا و دارویایالات متحده برای درمان RLS اولیه متوسط ​​تا شدیدتأیید شده است:
پرامیپکسول
روپینیرول
روتیگوتین
در حالی که نشان داده شده است که داروهایدوپامینرژیک به بهبود علائم RLS کمک می کنند، استفادهطولانی مدت در واقع می تواند علائم را بدتر کند. اینپدیده افزایش نامیده می شود. برای کمک به تاخیر در اینمشکل، پزشکان معمولاً کمترین دوز ممکن از این داروهارا تجویز می کنند.
گاباپنتین
چهارمین دارویی که توسط FDA برای درمان RLS تاییدشده است گاباپنتین نام دارد. این یک داروی ضد تشنجاست.
به طور کامل درک نشده است که گاباپنتین چگونه برایتسکین علائم RLS عمل می کند، اما مطالعات نشان میدهد که موثر است.
بنزودیازپین ها
بنزودیازپین ها داروهایی هستند که برای درمان اضطرابو مشکلات خواب استفاده می شوند. کلونازپام و انواعدیگر این داروها اغلب برای افراد مبتلا به RLS در ترکیببا سایر داروها تجویز می شود.
در حالی که این داروها ممکن است خود علائم RLS راتسکین ندهند، مزایای آنها از بهبود خواب می تواند برایافراد مبتلا به RLS بسیار مفید باشد.
مواد افیونی
مواد افیونی معمولاً برای درمان درد استفاده می شود. دربرخی موارد، معمولاً زمانی که سایر داروها مفید نیستند یاباعث افزایش می شوند، می توان از اپیوئیدها با دقت دردوزهای پایین برای کمک به درمان RLS استفاده کرد.
اکسی کدون/نالوکسان با رهش طولانی مدت یکی از موادافیونی است که می تواند به تسکین علائم RLS و بهبودخواب کمک کند. با این حال، به دلیل دستورالعمل هایجدیدتری که برای استفاده از مواد افیونی ایجاد شدهاست، این باید آخرین راه حل باشد.
اگر RLS متوسط ​​تا شدید دارید، پزشک احتمالاً یک یاچند دارو را پیشنهاد می کند. داروهای دوپامینرژیکمعمولاً یک درمان اولیه RLS هستند، اما می‌توانند باعثعوارض جانبی و افزایش آن شوند، بنابراین استفاده ازآنها باید با دقت مدیریت شود.
پوشش پا
نشان داده شده است که پوشش پا به تسکین علائم RLS کمک می کند.
پوشش پا که ریستفیک نامیده می شود، روی نقاط خاصیدر پایین پای شما فشار وارد می کند. فشار، پیام هایی رابه مغز شما می فرستد، که با فرمان دادن به ماهیچه هایتحت تاثیر RLS برای استراحت پاسخ می دهد. این بهتسکین علائم RLS شما کمک می کند.
فشرده سازی پنوماتیک
این درمان از یکآستیناستفاده می کند که روی پایشما می رود و باد و باد می شود و اندام شما را به آرامیفشار داده و رها می کند.
در بیمارستان، دستگاه فشرده سازی پنوماتیک (PCD) معمولاً برای بهبود گردش خون و جلوگیری از لخته شدنخون استفاده می شود. بهبود گردش خون ممکن استدلیلی باشد که نشان داده شده است که فشرده سازیپنوماتیک به تسکین علائم RLS کمک می کند.
برخی از محققان معتقدند که علت RLS سطح پاییناکسیژن در اندام ها است. آنها فکر می کنند که بدن باافزایش گردش خون از طریق انقباضات ماهیچه ای کههنگام حرکت دادن اندام اتفاق می افتد به این مشکلپاسخ می دهد.
پد ارتعاشی (Relaxis)
پد ارتعاشی به نام Relaxis pad ممکن است علائم RLS شما را تسکین ندهد، اما می تواند به شما کمک کند بهتربخوابید.
هنگامی که در حال استراحت یا خواب هستید از پدارتعاشی استفاده می کنید. پد را روی ناحیه آسیب دیدهمانند پای خود قرار می دهید و آن را روی شدت ارتعاشدلخواه تنظیم می کنید. پد به مدت 30 دقیقه می لرزد وسپس خاموش می شود.
ایده پشت پد این است که ارتعاشاتتحریک متقابلراایجاد می کنند. به این معنی که آنها احساسات ناراحتکننده ناشی از RLS را مخفی می کنند، بنابراین شما بهجای علائم خود، ارتعاشات را احساس می کنید.
درمان های سرد و گرم
برخی پزشکان پیشنهاد می‌کنند قبل از رفتن به رختخوابیک حمام آب گرم یا سرد بگیرید یا از بسته‌های گرم یاسرد روی پاهای خود استفاده کنید.
علائم RLS در برخی افراد با سرما تشدید می شود، درحالی که برخی دیگر با گرما مشکل دارند.
تحریک مغناطیسی ترانس کرانیال مکرر (rTMS)
یک روش غیرتهاجمی که معمولاً برای درمان افسردگیاستفاده می‌شود، می‌تواند در تسکین علائم RLS مفیدباشد.
تحریک الکتریکی عصب از طریق پوست (TENS)
با تحریک الکتریکی عصب از طریق پوست (TENS)،دستگاهی جریان های الکتریکی کوچکی را به قسمتهایی از بدن شما می فرستد تا به تسکین درد کمک کند.
طب سوزنی
طب سوزنی می تواند در درمان بسیاری از بیماری هامفید باشد و RLS ممکن است یکی از آنها باشد.
جراحی برای واریس
برای افرادی که دارای مشکلات خاص گردش خونهستند، جراحی می تواند موثرترین درمان برای RLS آنهاباشد.
وریدهای واریسی رگ های خونی بزرگ شده هستند،اغلب در پاها که بیش از حد پر از خون می شوند. اینافزایش مقدار خون می تواند منجر به نارسایی وریدیسطحی شود، که به این معنی است که بدن شما نمیتواند به درستی خون را به گردش درآورد.
RLS می تواند باعث ناراحتی قابل توجه، مشکلات خوابو مشکلات در عملکرد روزانه شود، بنابراین درمان باید دراولویت باشد. اولین قدم شما باید این باشد که گزینه هایخانگی موجود در این لیست را امتحان کنید. اما اگر آنهابه شما کمک نکردند، حتما با پزشک خود صحبت کنید.
به خاطر داشته باشید که آنچه برای یک فرد مؤثر استممکن است برای دیگری مؤثر نباشد و ممکن است لازمباشد چندین دارو یا درمان مختلف را امتحان کنید. بهتلاش خود ادامه دهید تا زمانی که برنامه درمانی مناسبخود را پیدا کنید

فیزیوتراپی برای شکستگی مچ پافیزیوتراپی برای شکستگی مچ پا

شکستگی مچ پا زمانی اتفاق می افتد که استخوان یک یاهر دو طرف مچ پا به طور جزئی یا کامل شکسته شود. بیشتر شکستگی های مچ پا در اثر زمین خوردن، پرش،ورزش یا ضربه ایجاد می شود. در مردان، بیشترشکستگی‌های مچ پا در سنین 10 تا 19 سالگی اتفاقمی‌افتد. زنان به طور کلی در تمام گروه‌های سنی دیگر،شکستگی مچ پا را بیشتر تجربه می‌کنند. انواع شکستگیممکن است از ساده تا پیچیده متفاوت باشد. آنها ممکناست شامل یک، دو یا سه ناحیه شکستگی باشند. ضروری است که پس از آسیب دیدگی مچ پا ،ارزیابیبعمل آید تا مشخص شود آیا شکستگی دارید یا خیر. فیزیوتراپیست ها نقش مهمی در کمک به بهبودی افراد ازشکستگی مچ پا دارند. آنها می توانند به شما کمک کنندتا به ایمن ترین و سریع ترین راه ممکن به فعالیت هایعادی خود بازگردید.

شکستگی مچ پا چیست؟

شکستگی مچ پا زمانی است که استخوان در یک یا هر دوطرف مفصل مچ پا، به طور کامل یا جزئی بشکند. چندیننوع شکستگی مچ پا بر اساس تعداد استخوان هایشکسته شده وجود دارد. آن ها هستند:

شکستگی قوزک خارجی. فقط نازک نی (استخوانبیرونی مچ پا) می شکند.

شکستگی قوزک داخلی. فقط استخوان درشت نی(استخوان داخلی مچ پا) می شکند.

شکستگی دو قوزک. دو استخوان می شکند: نازک نی ودرشت نی.

شکستگی سه قوزک. شکستگی در سه محل رخ میدهد: نازک نی، درشت نی، و قوزک خلفی (واقع در پشتدرشت نی)

شدت شکستگی ها بر اساس موارد زیر اندازه گیری میشود:

جابجا نشده: تکه های استخوان شکسته به صورتردیفی باقی می مانند.

جابجا شده: دو قسمت استخوان شکسته در یک راستاقرار نمی گیرند.

خرد شده: استخوان یا استخوان‌ها خرد می‌شوند یاتکه‌های کوچک استخوان می‌شکنند.

شکستگی پیچیده: آسیب شدیدی به بافت نرم اطرافاستخوانهای شکسته وارد شده است.

شکستگی مرکب: قطعات شکستگی پوست را سوراخمی کند.

هنگامی که یک شکستگی شامل چندین استخوانشکسته، می شود، یا استخوان ها در یک ردیف قرار نمیگیرند، شکستگی ناپایدار است و نیاز به درمان فوریدارد. همچنین خطر ابتلا به عفونت برای افراد دارایشکستگی مرکب بیشتر است.

علائم و نشانه ها

افرادی که مچ پای آنها می‌شکند ممکن است موارد زیر راتجربه کنند:

درد شدید و فوری پس از آسیب پیچشی یا افتادن.

صدایپاپیااسنپدر زمان آسیب ،احساس یاشنیده می شود.

تورم، کبودی، حساسیت، یا درد در مچ پا یا ساق پا.

برآمدگی یا تغییر شکل قابل مشاهده در مچ پا یا ساقپا.

مشکل یا ناتوانی در تحمل وزن روی مچ پا.

دردی که با فعالیت افزایش می یابد و با استراحت بهبودمی یابد.

ناتوانی در پوشیدن کفش به دلیل تورم و درد.

چگونه تشخیص داده می شود؟

شکستگی مچ پا با استفاده از اشعه ایکس و معاینهفیزیکی تشخیص داده می شود.

اگر ابتدا به فیزیوتراپیست مراجعه کنید، ارزیابی کامل راانجام خواهد داد. این شامل سوالاتی در مورد سابقهپزشکی شما، نحوه وقوع آسیب و معاینه فیزیکی خواهدبود. فیزیوتراپ شما توانایی شما در راه رفتن و تحمل وزنروی مچ پا آسیب دیده را مشاهده می کند و ناحیه را ازنظر تورم، تغییر شکل و حساسیت بررسی می کند. آنهاهمچنین پا و ساق پای شما را ارزیابی می کنند تا متوجهشوند که آیا سایر نواحی ممکن است آسیب ببینند یا خیر.

اگر به شکستگی مچ پا مشکوک باشید، فیزیوتراپیستشما را به پزشک ، برای عکسبرداری با اشعه ایکسارجاع می دهد. اگر اشعه ایکس شکستگی را نشان داد،برای درمان بیشتر به پزشک ارتوپد، متخصص پا یااورژانس ارجاع داده می‌شوید. بسیار مهم است که آسیبمچ پا توسط فیزیوتراپ یا پزشک شما بلافاصله پس ازآسیب ارزیابی شود تا مشخص شود که آیا شما دچار پیچخوردگی شدید مچ پا هستید یا شکستگی استخوان.

اگر استخوان پوست را سوراخ کرد، بلافاصله به اورژانسبیمارستان مراجعه کنید.

چگونه یک فیزیوتراپیست می تواند کمک کند؟

هنگامی که شکستگی مچ پا نیاز به بی‌حرکتی با استفادهاز گچ گیری یا آتل دارد، مفاصل شما ممکن است دچارسفتی شوند. همچنین گاهی اوقات برای ترمیم شکستگینیاز به جراحی است. چه جراحی داشته باشید یا نه، یکفیزیوتراپ می تواند به بازیابی حرکت مناسب و انعطافپذیری مفصل پس از باز کردن گچ کمک کند. فیزیوتراپیهمچنین می تواند به شما کمک کند تا با خیال راحت قدرتعضلات را در مچ پایی که در طول گچ گیری از آناستفاده نکرده اید بازیابی کنید.

قبل از جراحی

اگر شکستگی مچ پا دارید، درمان به تعداد استخوان هایشکسته و اینکه آیا شما یک شکستگی ساده، پیچیده یامرکب دارید بستگی دارد. درمان اولیه شامل تنظیم مجددو تثبیت استخوان ها توسط پزشک، اغلب با گچ است. ایندرمان در اورژانس بیمارستان یا در صورت نیاز باجراحی انجام می شود.

اگر به جراحی نیاز دارید، ممکن است قبل از جراحی بهفیزیوتراپیست مراجعه کنید که:

مراقبت از آسیب حاد را به شما آموزش دهد.

مچ پای خود را با پیچاندن آن با باند کشی یا استفادهاز رکاب برای محدود کردن حرکت و کنترل تورم، بیحرکت کنید.

برای کاهش درد و تورم از یخ استفاده کنید.

به شما آموزش دهد که مچ پا آسیب دیده را بالا نگهدارید تا تورم کنترل شود.

به شما آموزش دهد که بدون وارد کردن وزن بر روی مچپای آسیب دیده، با استفاده از عصا یا واکر راه بروید.

توصیه به مراقبت بیشتر توسط پزشک ارتوپد یا بخشاورژانس.

بعد از جراحی

اگر شکستگی مچ پای شما نیاز به جراحی داشته باشد،پزشک آن را قالب گیری می کند یا یک چکمه شکستگیبرای تثبیت آن پس از جراحی در اختیار شما قرار میدهد. یک فیزیوتراپیست به محض اینکه از نظر پزشکی بهثبات رسیدید پیش شما مراجعه می کند. آنها به شما کمکمی کنند روی تخت بنشینید، بلند شوید وازرختخوابخارج شوید و سپس تعادل خود را حفظ کنید تا روی پایآسیب ندیده خود بایستید. جراح دستورالعمل‌هایی را ارائهمی‌دهد که ممکن است به شما اجازه داده شود که به مدتشش تا ۱۰ هفته هیچ وزنی روی مچ پای درگیر وارد نکنید. فیزیوتراپیست به شما یاد می دهد که چگونه با استفاده ازعصا یا واکر راه بروید و پله ها و محدودیت ها را مدیریتکنید.

هنگامی که اشعه ایکس تایید کرد که شکستگی بهبودیافته است، پزشک گچ یا آتل شما را برمی دارد. فیزیوتراپیست با شما همکاری خواهد کرد تا با خیالراحت به افزایش وزن روی مچ پای آسیب دیده بپردازید. آنها درمان را آغاز می کنند تا به شما کمک کنند تا قدرت،دامنه حرکتی، تعادل و مهارت های ورزشی خود را بهدست آورید تا بتوانید به فعالیت های عادی خود بازگردید.

اگر نیازی به جراحی ندارید

فیزیوتراپیست می تواند به درمان شکستگی مچ پا پس ازترمیم توسط پزشک کمک کند، که از گچ گیری برای تنظیممجدد استخوان یا چکمه استفاده می کند. هنگامی کهاستخوان بهبود یافت، یک فیزیوتراپ می تواند به شماکمک کند تا قدرت، دامنه حرکتی، تعادل و مهارت هایورزشی خود را به دست آورید.

در حالی که مچ پای شما در گچ است و نمی توانید وزنآن را تحمل کنید، فیزیوتراپ شما می تواند به شما یاددهد که چگونه با عصا یا واکر راه بروید. آنها به شما یادمی دهند که چگونه از رختخواب و ماشین خود داخل وخارج شوید و از پله ها استفاده کنید. فیزیوتراپ شماتجهیزاتی را در اختیار شما قرار می دهد که به بهترینوجه با نیازهای شما مطابقت دارد.

وقتی اشعه ایکس نشان داد که استخوان شما به اندازهکافی بهبود یافته است، پزشک گچ یا آتل شما را برمیدارد. سپس شروع به تحمل وزن روی پای آسیب دیده میکنید و درمان فیزیوتراپی خود را ادامه می دهید یا شروعمی کنید.

برنامه درمانی شما ممکن است شامل موارد زیر باشد:

آموزش بیمار. فیزیوتراپیست شما را در موردشکستگی مچ پا آموزش می دهد تا به شما در تصمیمگیری کمک کند. آنها تغییراتی در نوع و مقدار تمریناتیکه انجام می دهید، فعالیت های ورزشی و عملکردهایروزمره شما را پیشنهاد می کنند. آنها همچنین به شماآموزش می دهند که چگونه یک برنامه ورزشی شخصی راانجام دهید تا از بازگشت بدون درد به فعالیت های موردنظر خود اطمینان حاصل کنید.

مدیریت درد. فیزیوتراپیست شما برنامه ای برای درماندرد شما طراحی می کند که می تواند شامل گذاشتن یخدر ناحیه آسیب دیده باشد. آنها همچنین ممکن استاصلاح برخی از فعالیت هایی که باعث درد می شوند راتوصیه کنند.

آموزش راه رفتن. فیزیوتراپ شما به شما کمک می کندتا مقداری از وزن خود را بر اساس سطح بهبودی خودروی پای آسیب دیده قرار دهید. طبق زمان بندی که پزشکشما توصیه می کند، آنها به شما کمک می کنند تا باخیال راحت و به تدریج پیشرفت کنید تا وزن کامل را رویمچ پای آسیب دیده خود تحمل کنید.فیزیوتراپ شمادستورالعمل ها و تمرینات خاصی را برای بازیابی الگویراه رفتن طبیعی ارائه می دهد. آنها بر نحوه حرکت پا و مچپا و زمان گام های شما تمرکز خواهند کرد. ممکن استاز شما بخواهند روی تردمیل با سرعت کم، روی زمینهموار و روی پله تمرین کنید.

کاهش تورم. تورم بعد از شکستگی مچ پا شایع است. درمان برای کاهش تورم ممکن است شامل ماساژ ملایمباشد. فیزیوتراپیست شما همچنین ممکن است روشصحیح استفاده از بانداژ فشاری، اعمال یخ یا حرارت وبالا بردن مچ پای آسیب دیده را در هنگام استراحتتوصیه و به شما آموزش دهد.

تمرین دامنه حرکتی. پس از شکستگی مچ پا، تحرکمچ پا و پا محدود می شود و باعث افزایش فشار در ناحیهشکسته و سایر نواحی می شود. فیزیوتراپیست شماممکن است تکنیک‌های خودکششی را برای کاهش فشار وکمک به بازگرداندن حرکت طبیعی مفاصل اندام تحتانی،از ناحیه لگن تا پای شما راآموزش دهد.

درمان دستی. فیزیوتراپیست شما ممکن است بااستفاده از درمان‌های عملی برای حرکت دادن عضلات ومفاصل (درمان دستی) وضعیت شما را درمان کند. اینتکنیک ها به بهبود حرکت کمک می کند. فیزیوتراپ شماهمچنین ممکن است از درمان دستی برای هدایت منطقهآسیب دیده به سمت الگوی حرکتی کمتر استرس زااستفاده کند. فیزیوتراپ شما همچنین می تواند در برابرحرکات خاص مقاومت اعمال کند تا قدرتی که ممکن استمحدود باشد را بهبود بخشد.

تقویت عضلات. ضعف یا عدم تعادل عضلانی میتواند پس از بی حرکتی و عدم اعمال وزن روی پا ایجادشود. اینها می توانند به از دست دادن عملکرد و ادامهعلائم کمک کنند. بر اساس شدت علائم شما،فیزیوتراپیست شما یک برنامه مقاومتی ایمن، شخصی وپیشرونده را برای شما طراحی خواهد کرد. می توانید باانجام تمرینات تقویتی در حال دراز کشیده ،درمان را درخانه روی تخت یا زمین شروع کنید. سپس می توانیدتمرینات را در حالت ایستاده انجام دهید. فیزیوتراپ شمابر اساس سن و شرایط بدنی شما ورزش های مناسب رابرای شما انتخاب می کند.

آموزش عملکردی. هنگامی که درد، قدرت و حرکتشما بهبود یافت، باید با خیال راحت به فعالیت های سختتر برگردید. یادگیری حرکات ایمن و کنترل شده برای بهحداقل رساندن استرس بر روی مچ پا و پای شما بسیارمهم است. بر اساس ارزیابی حرکتی و اهداف شما،فیزیوتراپ شما مجموعه ای از فعالیت ها را ایجاد می کندتا به شما کمک کند ،یاد بگیرید چگونه بدن خود را بهدرستی و ایمن حرکت دهید.

دستگاه های کمکی. فیزیوتراپیست شما ممکن استاستفاده از وسایل کمکی را برای کمک به بهبودی خودتوصیه کنند، مانند:

. استفاده از عصا یا واکر برای کاهش درد و بهبودتوانایی راه رفتن برای یک دوره خاص، بسته به شدتشکستگی مچ پا.

. قوزک پای خود را برای تثبیت آن در طول ریکاوری اولیهمحکم کنید. فیزیوتراپ شما به شما کمک می کند که یکبریس را ببندید و نحوه استفاده از آن را به شما آموزشدهد.

. بستن مچ پا و پا برای کمک به کاهش تورم. فیزیوتراپیستشما ممکن است تکنیک های بانداژ خاص یا استفاده ازجوراب های فشاری را توصیه کند.

بازگشت به مشارکت کامل در فعالیت های ورزشی و کاریمعمولاً 12 تا 16 هفته پس از شکستگی مچ پا رخ میدهد.

توجه: درمان فیزیوتراپی و زمان بهبودی برای هر فردمتفاوت است. این بستگی به نوع آسیب شما، میزانبهبودی شما و اینکه آیا جراحی کرده اید یا خیر. سن وسلامت جسمانی شما نیز فاکتورهای موثر خواهد بود.

آیا می توان از این آسیب یا وضعیت پیشگیریکرد؟

همه شکستگی های مچ پا قابل پیشگیری نیستند. با اینحال، می توانید اقدامات احتیاطی زیر را برای کاهشخطر آسیب دیدگی مچ پا انجام دهید:

هنگام شرکت در ورزش از وسایل حفاظتی مناسباستفاده کنید.

برای رسیدن به سطح قدرت و آمادگی جسمانی خودتمرین کنید.

کفش های مناسب بپوشید و کفش های ورزشی را بهطور مرتب تعویض کنید.

سطح کافی ویتامین D و کلسیم را حفظ کنید.

عضلات مچ پا را تقویت کنید. فیزیوتراپ شما می تواندیک برنامه تقویتی متناسب با نیازها و اهداف شماطراحی کند.

همچنین می توانید کارهای عملی زیر را برای کاهش خطرافتادن انجام دهید:

موانع و به هم ریختگی را از راهروها و اتاق های خانهخود بردارید.

در مناطقی با نور مناسب کار و بازی کنید.

از چراغ های شبانه در خانه استفاده کنید.

میله های دستگیره را در قسمت های وان و دوش نصبکنید.

به دو طرف راه پله نرده اضافه کنید.

قدرت و تناسب اندام را در طول زندگی خود حفظ کنید.

فیزیوتراپی برای اختلال مفصل گیجگاهی فکیفیزیوتراپی برای اختلال مفصل گیجگاهی فکی

اختلال مفصل گیجگاهی فکی یا TMD یک بیماری شایعاست. افراد در هر سن و جنس را تحت تاثیر قرار میدهد. زنان در سنین باروری سه برابر بیشتر از مردان بهاین عارضه مبتلا می شوندTMD. اغلب به اشتباه“TMJ” نامیده می شود که نشان دهنده نام مفصلگیجگاهی فکی است.

علائم TMD شامل درد درناحیه فک، ناتوانی در باز کردنکامل دهان، و صداهایترقدر هنگام حرکت فک است. سایر علائم احتمالی شامل گوش درد، صدای زنگ در گوش، سردرد، سرگیجه و مشکل در بلع است.

طیف وسیعی از مشکلات می تواند باعث TMD شود،مانند ضربه ناشی از کار دندانپزشکی، تصادف رانندگییا ضربه به صورت. همچنین می تواند ناشی از فشردن ودندان قروچه مزمن دندان ها در شب، یا تنش در گردن وصورت در اثر استرس و وضعیت نامناسب باشد. فیزیوتراپیست ها می توانند برای تسکین علائم، درد وبهبود عملکرد دهان، TMD را ارزیابی، درمان و به شماکمک کنند.

اختلال مفصل گیجگاهی فکی چیست؟

مفصل گیجگاهی فکی یا TMJ یک مفصل لولایی است. در جلوی گوش شما قرار دارد و فک شما را به جمجمهشما متصل می کند. عملکرد TMJ باز و بسته کردن دهانو حرکت فک از یک طرف به طرف دیگر و جلو به عقباست. این به شما امکان می دهد بجوید، قورت دهید وصحبت کنیدTMD، زمانی اتفاق می‌افتد که عملکردطبیعی TMJ به دلیل اختلال در خود مفصل یا رباط‌ها یاماهیچه‌های ناحیه سر، گردن و صورت، تغییرکند یا محدودشود.

علل TMD عبارتند از:

ضربه: نمونه هایی از تروما عبارتند از:

یک روش دندانپزشکی طولانی مدت
تصادف وسایل نقلیه موتوری
ضربه به صورت و فک.
وضعیت نامناسب سر و گردن.
فشردن و ساییدن دندان ها در شب.
گرفتگی عضلات به دلیل استرس.

دندان قروچه یا ساییدن مزمن (براکسیسم):بسیاری از افراد هنگام خواب فک های خود را به هم فشارمی دهند. این یک رفتار غیر ارادی است (بدون تفکر انجاممی شود). برخی از افراد نیز در طول روز دندان های خودرا به هم فشار می دهند، به خصوص زمانی که استرسدارند. استفاده از اسپلینت شبانه ممکن است به کاهشمیزان فشردن دندان ها کمک کند و از ساییدگی دندان هاجلوگیری کند. ثابت شده است که مدیریت استرس درکنترل این رفتار موثر است.

عادت وضعیت نامناسب: وضعیت سر به جلو درحین فعالیت هایی مانند نشستن، ایستادن، آشپزی واستفاده از رایانه یا تلفن همراه ممکن است منجر بهسفتی در عضلات فک و گردن شود. این می تواند منجر بهTMD شود.

تراز غیر طبیعی دندان ها (مال اکلوژن): اینمشکل ممکن است بر عملکرد طبیعی TMJ به دلیل الگوینامناسب جویدن تأثیر بگذارد.

شکستگی فک: شکستگی فک در اثر تصادف یاجراحی بر عملکرد TMJ تاثیر می گذارد.

عمل جراحی: درد، سفتی و محدودیت باز شدن دهانپس از جراحی فک یا صورت ممکن است منجر به TMD شود. یک فیزیوتراپ ماهر در درمان افراد مبتلا به TMD می تواند به شما کمک کند تا حرکت مناسب فک را پس ازجراحی در صورت، دهان یا فک بازیابی کنید.

تریسموس (قفل فک): اسپاسم عضلانی فک پس ازیک عمل طولانی دندانپزشکی، توانایی شما را برای بازکردن دهان محدود می کند.

جابجایی دیسک مفصلی که وسط مفصلTMJ قرار دارد:این وضعیت باعث قفل شدن فک می شود واغلب منجر به درد می شود و توانایی شما برای باز کردندهان را محدود می کند.

آرتروز: استئوآرتریت که با استفاده بیش از حد مفاصلمرتبط است، می تواند بافت های نرم را از بین ببرد و شکلو عملکرد فک را تغییر دهد. التهاب ناشی از آرتریتروماتوئید که باعث حمله سیستم ایمنی به بافت سالم میشود و آرتریت پسوریاتیک می تواند به فک آسیب برساند.

TMD می تواند موقتی باشد یا سال ها ادامه داشتهباشد. افراد مبتلا به TMD ممکن است این موارد را تجربه کنند:

درد فک (شایع ترین علامت).

مشکل در باز کردن کامل دهان.

جابجایی فک پایین به یک طرف در انتهای باز شدندهان. فک همچنین ممکن است در حین باز شدن از یکطرف به سمت دیگر حرکت کند.

درد با جویدن برخی غذاها.

صدا درحرکت فک با جویدن یا صحبت کردن.

سردرد.

درد گردن یا صورت.

سرگیجه.

گوش درد، گرفتگی گوش، یا صدای زنگ در گوش.

خستگی فک.

.قفل شدن فک. فک در وضعیت نیمه باز گیر می کند.

مشکل در بلعیدن.

مشکلات در صحبت کردن.

اضطراب.

احتیاط

درد فک همچنین می تواند از علائم حمله قلبی باشد. اگردرد فک همراه با هر یک از علائم زیر را دارید، فوراً بهدنبال مراقبت های پزشکی باشید:

درد قفسه سینه.

تنگی نفس.

سرگیجه.

درد در بازوی چپ.

بی حسی در بازوی چپ.

حالت تهوع.

تشخیص

پس از گرفتن شرح حال دقیق از وضعیت شما، سر، گردنو TMJ شما را ارزیابی می شود. همچنین موارد زیر راارزیابی خواهد شد:

وضعیت بدنی شما.

الگوی تنفس.

سطح استرس.

سایر عواملی که ممکن است به وضعیت شما کمک کنند.

فیزیوتراپ شما تعیین خواهد کرد که آیا علت بیماری شمامربوط به مفصل یا بافت نرم است یا ترکیبی از آن.

اگر فیزیوتراپ شما مشکوک باشد که همترازی دندان هایشما ممکن است باعث TMD شما شود، شما را برایارزیابی بیشتر به دندانپزشک یا ارتودنتیست ارجاع میدهد. ممکن است از اسپلینت شبانه بهره مند شوید.

چگونه یک فیزیوتراپیست می تواند کمک کند؟

فیزیوتراپ شما می تواند به شما در کاهش درد و بازیابیعملکرد فک کمک کند. آنها یک برنامه درمانی برای شرایطخاص شما طراحی خواهند کرد. برنامه فیزیوتراپی شماممکن است شامل موارد زیر باشد:

آموزش. فیزیوتراپیست شما در مورد علت TMD شماصحبت می کند و به شما در مورد موارد زیر آموزش میدهد:

وضعیت مناسب و مکانیک بدن.

وضعیت استراحت زبان.

خوردن یک رژیم غذایی نرم در صورت لزوم.

ورزش کردن.

هدف آموزش بیمار کاهش ناراحتی و جلوگیری از تشدیدو علائم در آینده است.

روش ها. فیزیوتراپ شما تعیین خواهد کرد که کدامدرمان برای شما بهترین است. این موارد ممکن استشامل استفاده از درمان هایی مانند گرما یا یخ،اولتراسوند، تحریک الکتریکی، نور درمانی، یا سایرابزارها برای آماده سازی بافت نرم شما برای درماندستی باشد.

آزادسازی بافت نرم. فیزیوتراپیست شما ممکن استاز درمان های دستی برای آزاد سازی بافت نرم شمااستفاده کند. این می تواند اسپاسم و گرفتگی عضلات رابرطرف کند. آنها ممکن است روی صورت، فک و داخلدهان شما کار کنند.

تمرینات درمانی. فیزیوتراپیست تمرینات خاصی را بهشما آموزش می دهد که چندین بار در طول روز تکرارکنید. انجام آنها می تواند به شما کمک کند چرخه درد واسپاسم را بشکنید. این تمرینات به رفع عدم تعادل درعضلات درگیر و بهبود تحرک مفاصل برای حمایت و حفظتراز مناسب سر، گردن و فک کمک می کند.

مدیریت استرس. فیزیوتراپیست شما می تواند راههایی را به شما آموزش دهد تا به شما در مدیریت استرسکمک کند و حمایت روانی و تشویق مثبت ارائه دهد. درصورت نیاز، آنها شما را به روانشناس یا پزشک مناسبارجاع می دهند.

نیاز به جراحی

در صورت نیاز به جراحی، فیزیوتراپیست می تواند یکبرنامه قبل از جراحی ارائه دهد. قبل از جراحی،فیزیوتراپیست شما را در مورد این روش و انتظارات پساز آن آموزش می دهد. آنها یک اندازه گیری پایه از تحرکمفصل شما را ثبت می کنند و یک برنامه ورزشی مناسبرا برای شما ارائه می دهند.

پس از جراحی، فیزیوتراپیست شما درمانی را برایتسکین درد، رهاسازی بافت نرم و تحرک مفصل ارائه میدهد. آنها یک برنامه ورزشی درجه بندی شده و تمرینعملکردی طراحی خواهند کرد تا به شما کمک کنند تا فکخود را به حالت اولیه بازگردانید و عملکرد کامل خود رابازیابی کنید.

آیا می توان از این آسیب یا وضعیت پیشگیریکرد؟

شما می توانید با حفظ وضعیت مناسب سر و گردن،یادگیری نحوه مدیریت استرس و رفع گرفتگی عضلات درهنگام بروز آن، از TMD جلوگیری کنید.

فیزیوتراپیست می تواند با آموزش موارد زیر به شما درجلوگیری از عود یا بدتر شدن علائم TMD کمک کند:

نحوه نشستن، ایستادن و کار کردن با وضعیت مناسب.

پرهیز از فشردن فک در طول روز.

راه های رفع گرفتگی عضلات از طریق گرما، ماساژ وکشش.

تمرینات روزانه خاص برای حمایت از سر، گردن وTMJ شما.

تکنیک های مدیریت استرس.

برنامه ورزشی هوازی سالم.

نکات کلی برای افراد مبتلا به TMD عبارتند از:

همیشه وضعیت خوبی داشته باشید. از خم شدن جلویکامپیوتر یا هنگام بررسی پیام های تلفن خودداری کنید.

زبان خود را روی کام خود (سقف دهان) نگه دارید، درحالی که به طور طبیعی نفس می کشید، لب های خود رابسته و دندان های خود را از هم جدا کنید.

زمانی که درد شدید است فقط غذاهای نرم بجوید.

از خوردن غذاهای سفت (مانند گوشت سفت، نانشیرینی)، جویدنی (مانند آدامس، آب نبات)، یا ترد (مانندچیپس) خودداری کنید.

از باز کردن بیش از حد فک در حین فعالیت هایی مانندخمیازه کشیدن، خندیدن یا آواز خواندن خودداری کنید.

از سیگار کشیدن خودداری کنید.

بهداشت دهان و دندان و سلامت دندان را رعایت کنید.